[05:45] In gesprek met de Noordzee: deze schrijver zoekt de stem van de natuur
De natuur wordt uitgebuit omdat de mens haar niet als volwaardige partner ziet. Als we die relatie radicaal willen verbeteren, hebben we een andere taal nodig, vindt bioloog Arita Baaijens. In haar nieuwe boek gaat ze op ontdekkingsreis – te voet, te paard en per kameel. Foto door Marijn Smulders (voor De Correspondent)
Je zou het leven van Arita Baaijens (Ede, 1958) als één lange reis kunnen beschouwen – letterlijk. Altijd op weg naar een plek waar ze zich kan onderdompelen in de omgeving, volledig kan opgaan in de natuur. Dat is thuis zijn voor haar.
Vanuit Ede op de Veluwe, ging het via IJmuiden naar de woestijn van Egypte. Ze leefde er gedurende een periode van twintig jaar vaak praktisch alleen. Dat wil zeggen, in het gezelschap van een paar kamelen. Toen vond ze een nieuwe passie in de Altaj, een vrijwel verlaten gebergte in het grensgebied van Siberië, Mongolië, China en Kazachstan. Daar veranderde alles. Toen weer terug naar Nederland, de polder. Gedreven door een tomeloze nieuwsgierigheid die wel ongeneselijk lijkt.
De levenslange tocht levert ook dit besef op: we moeten toe naar een wezenlijk andere omgang met de natuur, die wij vanuit een schrijnende achteloosheid en hooghartigheid aan het vernietigen zijn. Neem de Noordzee, die wordt geplunderd en vervuild. Windmolenparken die het ecologische evenwicht verstoren. Wat er nodig is, volgens Baaijens, is een nieuwe verstandhouding, waarbij je de Noordzee ziet als gesprekspartner. In haar laatste boek, In gesprek met de Noordzee, onderzoekt ze daarom de mogelijkheid om te solliciteren als woordvoerder van de Noordzee. Vermakelijk, zeker, maar ook intrigerend. En noodzakelijk. Ze moet een nieuwe taal leren spreken. En misschien moeten we dat allemaal wel. In het werk van Baaijens is het de poëzie die te hulp schiet. Niet voor niets moet ik soms denken aan de taal van de (middeleeuwse) mystici. Ook die moesten woorden vinden voor onbeschrijfelijke ervaringen. Het genot deel uit te maken van één groot bezield verband, even euforisch als angstaanjagend. Je komt immers op een punt waarop je jezelf dreigt te verliezen. In dit gesprek probeer ik de hele route in kaart te brengen, de belangrijke ontdekkingen en ervaringen. In zekere zin is ze terug bij af. Want voordat ze de sprong in het diepe (van de woestijn) waagde, werkte ze als milieubioloog bij de gemeente IJmuiden aan Zee. Op De Correspondent praten de auteur, experts en ervaringsdeskundigen samen verder over dit artikel. Log in om mee te praten. (Alleen voor leden).
Nog geen lid? Steun onze missie om jouw nieuws van context te voorzien en sluit je hier aan.
Wil je eerst kennismaken met onze verhalen? Schrijf je dan in voor de proefmail en ontvang elke zaterdag een artikel in je mailbox.
https://open.decorrespondent.nl/15880/-/b3268abf-e810-0abc-17ff-ece0caf6579e/app-open?pk_campaign=rss-feed&pk_medium=rss&pk_source=publication&pk_kwd=all&pk_cid=eccbc87e4b5ce2fe28308fd9f2a7baf3
#AritaBaaijens #MarijnSmulders #DeCorrespondent #Ede #1958 #één #IJmuiden #Egypte #twintigjaar #Altaj #Siberië #Mongolië #China #Kazachstan #Nederland #Noordzee #Baaijens #euforisch #gemeenteIJmuiden #Zee #zaterdag
